بررسی ارتباط بین متغیرهای دموگرافیک، بهره وری و فرسودگی شغلی در پرسنل یکی از بیمارستان های شهر ایلام

زمینه­ و­هدف: فرسودگی شغلی یکی از علل­کاهش ­عملکرد­ و بهره­وری شغلی است. این سندرم در مشاغلی­که در برخورد مستقیم با­ مردم هستند بیشتر از سایر حرفه­ها ممکن است مشاهده­ شود. این پژوهش به ­منظور بررسی ارتباط بین متغیرهای دموگرافیک، بهره­وری و فرسودگی شغلی در کارکنان یک بیمارستان انجام گرفته ­است.   روش­ بررسی: در این­مطالعه توصیفی-­ تحلیلی تمامی کارکنان بیمارستان مورد نظر که تعداد آنها 100 نفر بود، مورد مطالعه قرارگرفتند. این افراد­ توسط فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه بهره­وری­­ و فرسودگی شغلی ماسلاچ ( mbi ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه ­و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون­های آماری توصیفی و استنباطی انجام شد.   یافته ها: آزمون همبستگی نشان داد بین میزان فراوانی مقیاس خستگی عاطفی و کاهش عملکرد فردی (از مقیاس های فرسودگی) با بهره­وری ارتباط معنادار وجود­ دارد. فرسودگی ­شغلی ­در مقیاس خستگی عاطفی، افراد 41 تا 50 ساله و در مقیاس کاهش عملکرد،­ افراد 20 تا 30 ساله بالاترین نمره را داشتند. بین نمره مقیاس مسخ شخصیت و بهره­وری افراد برحسب تحصیلات تفاوت معنادار یافت شد، بطوری که افراد با تحصیلات لیسانس بالاترین نمره مسخ شخصیت و افراد با تحصیلات فوق لیسانس و بالاتر بیشترین بهره وری را داشتند. پاسخگویانی که ساعات کار روزانه شان کمتر از 8 ساعت بود بهره وری شان به گونه معناداری بالاتر بود. در مقیاس مسخ شخصیت، پرستاران نمره بالاتری ­داشتند و همچنین بهره­وری افرادی­که شغلشان بیهوشی بود به گونه معناداری بالاتر از سایر گروه­های شغلی بوده است.   نتیجه­ گیری: پیشنهاد می­گردد با توجه به­وجود سطوح مختلف فرسودگی شغلی و اثرات مخرب آن بر سلامت کارکنان، کاهش بهره­وری و کیفیت مراقبت از بیماران، ضمن انجام تحقیقات بیشتر در زمینه روشن­شدن علل، بخصوص عوامل سازمانی، با اتخاذ روشهای تعدیل کننده و پیشگیری به کاهش این پدیده اقدام شود.